მზის სიკვდილი

–ღმერთო რა რაის სიყვარული..? რატომ გვიბოძე ეს გრძნობა..? მზეო რა უნარია ეს..? მზე კავკასიონის კიდეს ეფარებოდა და მძიმედ სუნთქავდა. იგი ცის ლაჟვარდში ერეოდა და ნელ–ნელა ქრებოდა. ჯერ ცალ მუხლზე დაიჩოქა, მყინვარს სხივით მიეყრდნო და მითხრა..: – სწორედ ეგ სიყვარული და დედამიწა მტკივა ამ წამს, რომელიც ღმერთმა საწამებლად ჩამაბარა..!–ეგ როგორრ..? დედამიწას რას ერჩიი..?–დედამიწა ჩემი გულია..! მასშია სიყვარული..! ყველა პლანეტა მოკვდა და მეც სიყვარულით ვკვდები..! ხალხის მცირედი სიყვარულით, რომელიც მაკლია..! – და რატომ კვდები..?–დააბრუნეთ სიყვარული და არ მოვკვდები..!მზე კიდეს მიეფარაა, მთელი ღამე არ მიძინიაა, მასზეე ვფიიქროობდიი, მაგრამ მზეე დილას მაინც მოვიდა ჩემს ბალიშთან და სხივები მომაფრქვია... მზეო ინათე სიყვარულისთვის..! ჩვენ ვიცოცხლებთ და შევიყვარებთ..! მზე ჩავიდა და მთვარეს დაუთმო ადგილი..! მზეე ანათეებდა და ანაათეებდაა, მზემ გამიგო..! მზემ შემაყვარაა და პასუხი გამცა..! "სიყვარული მაცოცხლებელია მზისა მზე–ჩვენი..ამის მერე დედამიწაზე სიყვარული ჩამოვიდა, სიყვარული–მაცოცხლებელი ძალა მთელი დედამიწისა..!

დედას ფრონტიდან

დედი იცი? აქ ძაან ცივა,
და თან მძვინვარებს სიკვდილის ცეცხლი.
იცი?ჭრილობები როგორა მტკივა..
ჩემი კი არა, ბიჭების დედი.

ტყვია წვიმასავით გვსეტყვავს და ცვივა,
უკუღმა დაბრუნდა დღეს ჩვენი ბედი.
ხან წარღვნა მოვა წითლად ნაღები
და ხანაც გვანგრევს,გვახელებს მეხი.

ვდგევართ ურყევად და მაინც ვიბრძვით,
ტყვიით გვენგრევა ბეჭები,მკერდი.
მერე რა,თუკი დღეს ან ხვალ მოვკვდი,
ჩემს გარდა იცი ბევრია მკვდრები.

დე ..უკვე ბევრი ჩამაკვდა ხელში,
სისხლად დაცლილებს ვერაფერს ვშველი.
იცი?მე თავად დავმარხე ძმები
და ეს სიცოცხლეა? სიკვდილის ფერი.

მოგვიმარტოვეს ალყაში მტრებმა,
როგორც ტურებმა ბებერი მგლები.
სიცოცხლის მჯერა სიკვდილის შემდეგ
ამიტომ სიკვდილსაც ამაყად ველი.

დედი,ქუხს ირგვლივ,გვწვავს ცეცხლი ომის
ვგრძნობთ რომ სიკვდლი ახლოა ჩვენთან.
არ ვიცით მოვა,როგორ ან როდის
ეს შეკითხვა მაქ დე მაღალ ღმერთთან.

დედი..ვიცი რომ სიკვდილის შემდეგ
მაინც ვიცოცხლებ შენს გულში,შენთან.
და იცი დედა მე ეხლა მივხვდი
რომ მე მებრძოლი არა ვარ მტერთან.

კაცი არაა აქ ჩემი მტერი,
მე უფრო ვიბრძვი უჩინარ ბედთან.
არ შეგეშინდეს, მარტო არა ვარ
მე მიღამდება ცოცხლებთან,მკვდრებთან.

და დედა იცი?მე მინდა გითხრა,
მივდივარ რადგან მოგვადგა მტერი.
არა..წასვლით კი არ მივდივარ
უბრალოდ შენთან საუბარს ვრჩები.

ბოლოს კი მინდა,მინდა რომ გითხრა!
მტრის ხელით სიკვდილს ვერ ვეღირსები.
ხომ გახსოვს დედი როგორ მიყვარდა
ვაჟკაცობა და დაცვა ღირსების.

ამიტომ სიცოცხლეს თავად ვასრულებ,
სიტყვებიც მელევა უკვე რითმების.
დეე..იამაყე მე ავასრულე,
რწმენა,იმედი თქვენი და მთების.

მე მიხარია ვკვდები გმირულად,
ტყვია არა მკლავს ნასროლი მტრების.
ვკვდები და მიმყვება სურნელი შენი,
კალთის,ხელების და შენი თმების.

და თუ მიპოვეთ ოდესმე გვამი,
დაჯიჯგნული და ნაოხრი მგლების.
დამასაფლავეთ დე ახლოს თქვენთან,
რომ მონატრება არ გაჩნდეს წლების.

და..გაზაფხულდება ოდესღაც ქვეყნად
ია,ენძელა ამოხეთქს მიწას.
ვიცი ,რომ მოხვალ,რომ კვლავ დამტუქსო
და თან მომიტან უამრავ მიხაკს.

მხოლოდ ჩურჩულით მომეფეროდე,
ცრემლს ნუ მაპკურებ მდუმარედ მძინარს.
და როცა ალერსით გამომაღვიძებ,
დედი გთხოვ ნურაფერს,ნურაფერს მკითხავ.

ახლა კი მართლა მივდივარ დედა,
დეე..მართლა ვრჩები საუბარს შენთან.
გახსოვს პატარას მიყვარდა დედი
თამაში ძილისწინ შენ გაშლილ თმებთან.
აი ამ ლამაზი ფიქრებით ვკვდები,
ვრჩები საუბარს და..მივდივარ ღმერთთან!!